AKREPLE YELKOVAN
Yusuf Yılmaz

Zamanın yüce sonsuzluğunda,
Bir saat durmadan çalışır.
Hayat, akreple yelkovan arasında döner,
Durur.

Akreple yelkovanın açısı gittikçe daralır;
Daraldıkça sıkışır.
Köşe başında bir çocuk,
Aç, sefil, çırılçıplak,
Bakışları ne acı,
Yakar insanı,
Yutkundurur.

Tam öğle vaktinde,
Akreple yelkovan üst üste gelir,
İki dost kucaklaşır,
Köpek, kediyle koklaşır,
İki yürek, iki gönül,
İki el
Ve iki dudak,
Buluşur.

Akreple yelkovanın arası,
Yavaş yavaş, açılır.
Açılır ve kapanır…
Kimi zaman acıtır, kimi zaman sevindirir.
Sonunda Azrail kapıyı,
Vurur.

Toprak atılırken üstüne,
Emer günahlarının zehrini bir akrep.
Sevaplarına şahitlik yapmak üzere,
Seninle gelir yelkovan.
Ruhunu bindirirler bir meleğin sırtına,
Cennetle cehennem arasında,
Kaybolur.