Yalınayak Sessizce yürüyorum,
Kirli düşüncelerin kıyısından...
Günlerin göğsünde bir ter gibi akıp gidiyor zaman..
Her adımda yeni bir düş kuruyorum..
Ve her adımda yıkılıyor ardımda kalan...
Çığlıklarıma dokunuyorum üşüyen ellerimle...
En kötü el yazısı bile daha okunaklı kalıyor alın yazımdan...

Sessizligimle boğuyorum geceyi...
Dar geliyor ömrüm kalan yıllarıma..
acıyı örerek, geçiyorum kendimden..
Kar yağarken kaldırımlara, kardelenlere özeniyorum...
Herkes kendi hüznüyle örtermiş çaresizliğini..
Ve
Her seven gül yapraklarıyla gömermiş içine sevdiklerini..

Hayat beyaz bir kağıt hafifliğinde kalıyor ve ben üzerine ağır sözler yazıyorum..
aşklarımı yaralarımdan tanıyorum.. her anıda acıyan ve kanayan yaralarımdan...
Saplıyorum kalemi yüreğime.... damlıyor sözler birer birer...
Beni anlatmayan bir şarkı arıyorum..
Her hüzünlü şarkıda kendime rastliyorum...
Düşürüyorum kendimi kahpe pusulara,
tekrar tekrar vuruyorum can çekişen ruhumu..
Bir silahı saklar gibi, saklıyorum acilarimi...
Kafama dayıyorum yalnızlığın namlularını...

Sonbahar yorgunu yüregimde bir bulut beliriyor ansızın..
Ve bir nehir taşıyor gözbebeklerimden..
Peşinden fırtınalarını duyuyorum arta kalanlarımın..
Ve bir hiç oluyorum gecenin orta yerinde..

S.tatar...