Sevmem koyu renkli akşamları
Sevdiğim kadar koyu renkli giysileri.
Giysiler ki; bedenimin çirkinliklerini saklayan
Beni güzel gösteren kumaş parçaları...
Oysa bir de yüreğim vardı benim
Koyu renkli akşamların gölgesinde unutulan
Kim sahip çıkacak ona,
Kim gösterecek ondaki güzellikleri
Giysileri de yok ki soyunacak
Ama biliyorum ki; Ay ve yıldızlarla aydınlanacak
Ya da kendi ışığında görünecek
Kendi özünde parlayacak...

Sevmem koyu renkli akşamları
Sevdiğim kadar koyu renkli giysileri.
Beyaz gecelerimin şarkısı gelir aklıma
Ve sabahın asi yüzüne uyanışım
Karanlıklarda kalışım, mumların eriyişi,
Bir de devrilen kadehler...
Kadehler ki; el keser, iç kanatır gibi...

Çoğalır dilsiz yalnızlıklarım siyaha büründükçe zaman
Ket vurulur arzularıma daralan hayallerimde
Ne varsa üşüşür, toplanır beynime
En zayıf anımda, kora dönüşür acıdan küller
Şahlanır örselenen duygularım
Eserken us’umda çöl rüzgarları
Yaprak yaprak düşer yalnızlığım
Kemirgen zamanın dişlilerine
İşte o zaman başlar ruhumda üşüme
Ve titreme yüreğimde, zangır zangır...

Ölü bir yalanı gizleme telaşı içinde
Çırpınır durur sarı gölgem, sarı
Avuçlarımı kanatan acılarım gizlenir yüreğime
Sadece düşlerim ağlar geçip giden zamana
Hiç bulata girmeyen yüzüm mü,
O da ışık tutar Güneş’in yedi rengine bile
Yüreğim aydınlandı, kendini okutur şimdi! ...

Rukiye Çelik
29.05.2008 11:39:00