Gönlümün katı yayını özleşme demine kurdum,
Gözlerinin eyvanına Bamsı Beyrek’çe oturdum.


Bu dizeler sana dönük, saf muhabbet ecesine,
Kaçamak naz imgelerle yom dürecek hecesine.


Adına basan her tuşu yürek terine banmışım;
Sanki zemzem içer gibi kıbleye dönüp anmışım.


Söz kavruğu dudaklarda hasretin uçkun avazı,
Zülfünden ilham estikçe bendine sığmıyor yazı.


Kudret kaleminin hattı kaşların çehrene matla,
Şiir görkemli hatunsun Ay’dan aydın varlığınla.


İçten gülümseyişlerin alkımlansa da yüzünde,
Kirpikler inat siperi, şimşek balkıyor gözünde;


Dişi kurtça bakışların iz sürerken şakağımda,
Kollarım göğe kalkıyor, yer dizliyor bacağım da.


Eşiğine düştüm ey Yâr! Yol yorgunu aşka niyet;
Yalvaç obasına özgü, Banu Çiçeğimsin, medet!..


Bağrı kül kömür konuğun siretinden olma gafil !..
O sinede göynüyen kim ?.. Anla kimden bu volkan dil !..


Bilirim erce duruşa her gonca etmez tahammül;
Koçaklığım da sendendir, tanı meşrebini ey Gül !..


Zağlı sitem yalımında sana kesilmek de kavgam,
Baş eğmez, ihanet bilmez, Zeybek çalımlı bu sevdam.


Sen ki, rüzgârlara buyruk andımın eksik harfisin,
Bilge’nin can gözgüsüne sırlanmış eş tarifisin !..


Selam olsun haz’anımın her dem taze çiçeğine,
Vuslata çağrı çıkaran Oğuz endam dileğine !..