4
Yorum
13
Beğeni
0,0
Puan
1376
Okunma
.
içimde odalarca boşluk
yalan, göğün maviyi onardığı
hangi şehri karşıma alsam
aynı yalnızlık herkesin sustuğu
ve konuştuğu aynı
saçlarımı geceden örsem
güneşin sütü inse buğu buğu
sabaha değse annemin
beyaz ayakları
bildik kederler de tükendi
çölün suskun dili çarpışıyor
şehrin arsız gürültüsüyle
gamzeleri kopardılar önce
gazete kağıdına benzedi gülüşler
ben sabırsızlıkla ve tedbirlice
bekledim dinmesini ağrının
başını tutan yıllarca, şu tümörlü dünyanın
yağmuruna yazdın acılarını
ben acıları yağmurum bildim
okşanmaya eğdi başını zaman
sen tuttun yaşlandın
bir çiçeğe seslenircesine
seslenmek istiyor insan her şeye
incitmeden
bir yudumda tüketmek bazen
camın gölgesi suya düşmeden
biz denize bakarken bile
eskimeye durdu mavi
insan betonarme yalnızlıklara
paha biçemezken.
.
Cevap Yaz