Vedalardan çok çektim, halâ da çekiyorum.
Hep iç içe yaşanır hasret ile vuslatlar.
Her vedanın ardından daha da çöküyorum.
Kulağımda çınlıyor haykırışlar, feryatlar.


Demek ki gidiyorsun göçünü çeke, çeke,
Umarım darılmadın, kırılmadın sözüme.
Yoksa ağlıyor musun boynunu büke, büke?
Mahzun bir çocuk gibi bakma artık yüzüme.


Vedalardan duyduğum aynı elem ve hüzün,
Bakmaya korkuyorum buğulanan gözlere.
Sesin tir, tir titriyor, yarım kalıyor sözün,
Avuçlarım yanıyor, sanki girmiş közlere.


Göz ucuyla baktım da; senin de gözün nemli.
Belli ki ağlamışsın, işte şimdi yanarım.
Bazı anlar vardır ki; gerçekten çok önemli.
İnan bu son vedayı ömür boyu anarım.


Daha ne duruyorsun, yollar seni bekliyor.
Gideceğin yollara hüzünle bakacağım.
İçimden gelen bir ses; “O’nu bırakma” diyor.
“Gitmeyeceğim” desen, gurbeti yakacağım.


Sabri Koca