BİR TEBESSÜMLÜK HAYAT…

Bir gün inşallah
O tebessüm de alırım senden.
.On parmağımı birbiriyle
birleştirdim,
İki işaret parmağımı
onlardan ayrı birleştirdim
Seni hedefime aldım.
.Sana mı?
Yoksa kendime mi?
Bu sitemlerim
Çok belli değil ama
İçimdeki bu taşkınlığın
durdurmanın bir yolu olmalı
Hırçınım,
Öfkeliyim, ama sakinim.
.Savaş içerisinde değilim,
Barışla oldum olası barışığım.
Kızıl benizli çocuklar gibi
hep haşin ama hep kendi içinden
kendi yatağına akan nehirler gibiyim…
Öfkemi sindirmek,
korkularımı dindirmek için
Sakin görünmek alışkanlık oldu bende.
Bu çok gereksiz bir durum
bunu da biliyorum ama bazen,
bazen, sanki tüm kötülüklerin
nedeni benmişim gibi hissediyorum.
Tüm yoksullukların da sebebiyim.
Uyum konusunda da zorluklar çekiyor,
Kendimi soyutlamış, uzaklara gitmişim sanki
Yalnızım ve her şey çok gerilerde kalmış,
hiç olmamıştı ki bende bir bütünlük,
deyip, derdi kederi içime alıyorum
Kendimi yine kendimle kapatıyorum.
Bu yetmiyormuş gibi, üstüne üslük
bir de küsüyorum nedensizce.
. Bazen de aferin sana,
alkışla kendini duyulsun alkışlarının sesi
ve kendine yarattığın bu karanlık dünyada
nasıl mutlu olduğunu görsün herkes.
Ben hala buralardayım,
Bir adım yol alamamışım meğer
desem de kendime,
Durum hiçte öyle değil.
Çok dağlar aşıldı,
Çok yollar katledildi ama
Benim içimde ki o çocuk hiç büyümedi,
Sanırım büyümeyecekte.
İşte hayat, bunun içindir ki,
Çöl ellerini yakamdan aç yollarımı,
Benim yapacak çok işim var daha
Ve bırak beni, ben yoluma devam edeyim,
Bunu ne kadar hak ettiğimi,
Sen de çok iyi biliyorsun
Hayat, artık bırak beni gideyim…

Gündüz Yavuz..