Anlatamaz bazen insan hissettiklerini
Sadece susar
Konuşmadan da duyulmak ister
Sessiz çığlıklar yükselir içinden
Ruhu bedenine sığmaz
Beden ruhu taşıyamaz
Bazen yalınızlaşır kimsesizleşir insan
Kalabalıklar içinde unutulur
En ihtiyacı olduğu anda bir çift buğlu göze
Dolar gözleri yağmur yüklü bulutlar misali
Sel olur akar yaşlar
Sanki ırmaklar nehirler gibi
Yol bulup varamaz gönül denizine
Bazen yazdıklarıyla anlaşılmak ister insan
Şiirler dile gelir her bir kelime bin anlam taşır
Ve her satır bin bir ahtır
Yakıp kavuran bir çöl sıcağıdir yoklugun
Mahşeri kalabalıklar içinde ürkek
Kimsesiz bir yetimdir sanki yürek
Bazen tükenir umutlar
Ve kelebek misali öleceğini bile bile
Son bir kez daha kanat çırpar kalp
O an hazin bir sona kurban gider ümitler
Hayal kırıklıkları kanatır yüreği
Ve insan bazen celladi olur düşlerinin
Tükenip gider gülüşlerin
Bir yaprağın kuruyup dalından kopması gibidir herşey
Bazen şarkılar da yitirir anlamını
Şiirlerde solar gider
Ve aşk bazen hiç yaşanmadan da biter...