Fırtınalarda geldim sende dinlenirim sanmıştım
Garip ve tarifsiz bir susmak var içimde
Burası asla bize anlatılan gibi pembe bir dünya değil
Sen diyordun ya hadi tut elimi birlikte cennete
Yolu kaybettik sanırım.

Yolun sonunda cennet görünmüyor
Bir acı çöktü yüreğime tarif edemiyorum
Uzun çok uzun zaman öncesinden kalan
İçim öyle buruk öylesine kırık ki…
Kim bu kadar hayatından bıktırdı?
Masum yüzüne hiç yakışmayan biri
Gibi görünmek istemen neden?
Hayatin sadece karanlık yüzünü mü gösterdiler sana?
Hiç mi kimse sevmedi seni?

Hep böyle çocuksu mu bakar senin gözlerin?
Hep böyle içinde bir uzak ışık mı yanar?
Bakışlarında beni dinlendiren birşey var
Neden söndürdün ışığı yolumu bulamam ki..?
Kıyısındaymış gibi en sakin denizlerin
Bir yelkenliyim şimdi ben senin limanında
Fırtınalardan geldim Sende dinlenirim sanmıştım

Sanırım tam olarak böyle hissediyorum
Uzun zamandır ilk defa aklıma yeni bir şey gelmiyor
Duygularımı ne yazıya ne de birine dökemiyorum
İlk defa bu kadar yalnız bu kadar çaresiz hissediyorum
Günlerden bir gün seni tanıdım
Tanıdık bir bakış tanıdık bir sıcaklıkla gelmiştin bana
Gelmemen gerektiğini bile bile
Senden çok ben biliyordum bunu
Engel olabilirdim ama olmadım bu defa
Aslında tam olarak içine bile bakmadığım o gözlerin kendiliğinden çekti beni kendine

Anlamadım ama işin garibi anlamakta istemedim bu defa
Başıma gelecekleri bile bile sana yürümeye başladım
İlk defa enine boyuna düşünmeden korkmadan geldim sana
Tam olarak ne hissettiğimi düşünmeden
Bu defa da ayni şeyler olacak diye korkmadan
Oysaki yemin etmiştim kendime
Bir daha kimsenin kalbimi acıtmasına izin vermiyeceğim diye
O kadar uzaksın ki.

Aslında bana ve bir o kadarda yakındın
Şimdi fırtınada boğulan tayfa gibiyim
Ne gemi ne liman nede kara güründü sadece
Okyanusun ortasında parçalanan bir enkaz var
İşte el ele cennete dediğin yolun sonunda ki görüntü
Beğendin mi?
GURBET MELEĞİ