ben gurbetle askeri okula
Kuleli ye gittiğim de tanıştım
çocuktum varın anlayın artık
Haydarpaşa garını her gördüğümde
ilk günkü gibi delinir yüreğim
göz yaşım kan olur akar gözümden
göğsümün tam ortasına
koca bir değirmen taşı konmuş da
canım ağzımdan uçacak gibi olur
nefesim hançeremi sık boğaz eder de
boğulur gibi olurum
gurbeti yaşayan bilir hem de ne bilmek
gündüzleri pek vurmaz da ya akşamları
yemin olsun kavurur adamı
gizli gizli göz yaşı dökmenin enva’i türlüsünü
herkesin göreceği yerde göz yaşı akıtmadan
yürekten ağlamayı
kalabalıklarda yalnızlığı kop koyu yaşamayı
sevdiklerinin resmini eskitmeyi
çaresizliği kadere sabırla katlanmayı
öyle bir öğretir ki insanın aklından hiç çıkmaz
babam ben çocukken ölmüştü
anamla uzun günler iletişimsiz kalırdım
gelen kısa mektuplar haricinde
o da topu topu birkaç mektup
hala saklıdırlar evrak-ı metrukemin içinde
bazen çıkarıp okuyorum da
neler yazmış anam
"Aman oğlum uslu ol,itaatsizlik etme,bana senet imzalattılar dersine çalış"
hep öğüt ve hep öğüt
en son cümle çok etkilerdi beni
"Gözlerinden öperim Allah c.c emanet ol”
Allah’a emanet oldum ona dost oldum
korudu beni hep her zorumda zorları yendim
zorun zoru gurbeti hiç yenemedim
o yüzden ben hiç sevmem ayrılıkları ve gurbeti