SENSİZ ÖLDÜ ANKARA!

Biraz sohbet edelim sensizliğinle sessiz
İkimiz de susalım gözyaşımız konuşsun
Bir sokak çıkmazında kaldım işte kimsesiz
Hayaline sarıldım bugün yine çok hoşsun...

Yokluğun yorulmasın hadi otur yanıma
Dinleyelim beraber senin şarkın çalıyor
Bu oda duvar şahit seninle her anıma
Kokun sardı heryeri beni benden alıyor...

Ufacık bir derdim var dinliyor musun beni?
Epeydir başucumda sordum özlemmiş adı
Dinleyenim olsaydı bunaltmazdım hiç seni
Ciğerim mi kanamış? Ağzımda bir kan tadı...

Ne çabuk vakit doldu mecbur musun gitmeye?
Bir sonraki sohbete bırak da ben geleyim
Anladım ki zorunlu güzel şeyler bitmeye
Tamam sen git üzülme ben resmine güleyim...

Saçlarına dokundum elimden akıp gitti
Hâlâ yumuşacıktı hâlâ sanki benimdi
Yaktığım mum sönünce hayallerim de bitti
Yemin edebilirdim dokunduğum tenindi...

Bakma senden sonra da boş kalmadı bu yürek
En çok geceyi sevdim gözlerin gibi kara
Ses gelir mi oraya? Bu sesi duyman gerek
Kimse öldüremezdi sensiz öldü ANKARA...

Zehra Bardakcı Uslu
29/03/2018