Kadın, yudum,yudum içer
Omzundaki yükün demini
Şaraba dönüşür, denize dökülen gözyaşları
Buzullar bile soğutamaz, yanmış yüreğini
Susku vurur diline
Kan damlasa da yüreğine
Nerde duracağını, bilir kadın

Kadın yazarsa, sergiler sayfalara gülüşlerini
İçinde yangınlar yokmuş gibi
Çığlığını içercesine, susar kadın

Çıplak gökyüzüne mavi atlas giydirir
Renklere boyamaya çalışır kara yazgısını
Kısır döngülerinde zamanın
Kırar kelepçelerini acıların

Teninde mor acılar
Yüreğinde kavruk bir zaman
Ona durur tüm yıllar
Yasak hüküm giyinmiş bakışlar
Salaş mevsimler içine dolar
Gözlerindeki hüzne aldırmadan
Hüzünleri katık diye ekmeğine, banar kadın

Kadın yazarsa, en acısını yazar hayatın
Kahramanı kendisidir besbelli
Unutulmuşluğun sesi kulaklarında
Sinsi sırlar avurtlarında
Ar perdesi bakışlarında
Sürgün ağıtlar dudaklarında
İçin,için yanar ama hiç belli etmez ,susar kadın


Acıya çalınca ıslıkları rüzgarların
Avuçlayıp asar yamacına bir dağın
Elinde tuttuğu taşı kum eder sabrıyla
Açar kanatlarını sevgi şavkında
Mavi bir gülümseme dudaklarında
Büyüterek umudunu,tutsak duygularını ,çözer kadın



HÜLYA ÇELİK