Yasakladım gönlüme, maziye takılmayı.
Geleceğini sanıp, boş hayale dalmasın.
Hak etmiyorsun gayri resmine bakılmayı.
Duysun beni vefasız, artık beni anmasın.

Dar günümde olmayan vefasızla konuşmam.
Haber salsa yel ile, asla gidip buluşmam.
Fetva makamı olsa, varıp ona danışmam.
Duysun beni vefasız, artık beni anmasın.

Hiçbir şeye yanmam da, vefasızlık üzüyor.
Sözleri ağır geldi, düşündükçe eziyor.
Bir şey olmamış gibi halâ gülüp geziyor.
Duysun beni vefasız, artık beni anmasın.

Talih kimine güler, acımaz bazısına.
Daima boyun büktüm alnımın yazısına.
Sesimi çıkarmadım kalbimin sızısına.
Duysun beni vefasız, artık beni anmasın.

Beraber diktiğimiz o gül kurumuş, duydum.
Yazdığın son mektubu eski zarfına koydum.
Yalanına alıştım, boş söze artık doydum.
Duysun beni vefasız, artık beni anmasın.

Öyle ansızın gitti, bir daha dönüp gelmez.
Aşıklar yanıp gider, cefa çekmeden ölmez.
Cevri cefa edenler; kolay, kolay da gülmez.
Duysun beni vefasız, artık beni anmasın.

Çoğu aşk hikayesi, gördüm buruk bitiyor.
Kimisi unutuyor, kimi çölde yitiyor.
Dertler üst üste geldi, bir boşluğa itiyor.
Duysun beni vefasız, artık beni anmasın.
Ben yangına alıştım, bari kendi yanmasın.


Sabri Koca