Dün çatı arasını boşaltırken,
Ayağım bir şeye takıldı,
Sendeleyip düştüm yere,
Canım çok yandı, bir de baktım ki,
Kırık dökük tahta bir sandıkmış,
Kızdım, bağırdım, burun kıvırdım,
İçimdeki ses dedi ki "aç onu!"
Heyecanla içini açtım, baktım,
Bir eski dosta rastlar gibi, pek sevindim,
Karşıma sararmış fotoğraflar çıktı,
Her birini özenle elime aldım,
Önce tanıyamadım, kolyenden bildim,
Senmişsin meğer, ne kadar da safmışım,
Kirlenmiş elin, yüzün, çok şaşırdım,
Kız yoksa bana şaka mı yaptın?
Elim ayağıma dolaştı,
Her yerimi bir ter bastı ki sorma,
Kalbim infilak edecek sandım,
Zaman mı durdu, kıyamet mi koptu anlayamadım,
Asırlar gibi geldi her şey, öylece donup kaldım...

Neden sonra kendime geldim,
Hoş beş ettik biraz eski günlerden,
Yine bana tebessüm ettin,
Aman Allah’ım, hiç değişmemişsin,
Gülmesini unutan bu adamı,
Yine güldürmeyi başardın,
Elimle saçlarını taradım,
Dudağına bir buse kondurup,
Sevdim yüzünü, okşadım,
Ellerinle şerh düşmüşsün tarihe,
Vay anasına o kadar olmuş mu?
Oysa sen, her daim aynı baharsın,
Ellerin ki, ne kadar narindiler,
Ve o eller ki, bir zamanlar benimdiler...

Dolma kalemin rengi uçmuş,
Yazdıklarını okuyamadım,
Sinmiştir kokun diye,
Sana dokunurcasına sevgiyle öptüm,
Bir daha, bir daha öptüm,
Gözlerine takıldı gözlerim,
Yine canımı acıttın,
Yok bir şeyim, toz kaçmış olmalı,
Senden ayrılırken de öyle olmuştu,
Akan gözyaşımı kendimden bile sakladım...

Bir başka resmine takıldı gözlerim,
Arkasında ’canım aşkıma’ yazıyordu,
Can kimdi, aşk neredeydi?
Okumaz olaydım,
Ciğerime sanki hançer saplandı,
Ne can kalmış bende, ne de aşk,
O adam çoktan ölmüş,
Çok uğraştım ama nafile,
Giden yıllar geri gelmiyor artık,
O tren buralara uğramıyor,
Artıklarda kalmış her şey,
Eskisi gibi mutlu olunmuyor,
Şimdi ne taş plaklar var,
Ne eski radyolar,
Eskimeyen bir sen kaldın,
Bir de gülen gözlerin,
Böyle de huzur bulunmuyor...


Vecdi Murat SOYDAN
(Yaşanmamış Aşkların Şairi)
29 Haziran 2018, Isparta