Bu sana son şiirim
Benim güzel bahtsız Şehrim
Canım Diyarbekir’im
Belli ki sende yoruldun
Üstüne çok gelindi sende kırıldın
Bir köşeye çekilip masum üzgün bakma
Olur olmaz şeyleri benim gibi takma
Bırak devran dönsün karanlığın üstüne
Bırak cellat istediği gibi ölümü sevsin
Vursun güzelliği,öldürsün insanlığı
Varsın olmasın özgürlüğün
Varsın ademoğlu sirkeci olsun
Pisliklerinden turşu kursun
Bir ben mi uzak diyarların aşığıyım
Yoksa küfürbaz ağızların kaşığıyım
Bu sana son şiirim
Benim güzel bahtsız Şehrim
Canım Diyarbekir’im
Uzaktan uzağa surlarından bakarım
Dicle olur durgun masum akarım
Matemli akışımla çok ciğerler yakarım
Süzülür Anzele’den bir çift damla su
Meyve olur Hevsel Bahçelerinden
Kumunda Karpuz dudaklara bal
Bal olup dökülürdün Evli Beden’den
Ne seni unutabildim ne ayrılabildim senden
Ses verirdin Keçi Burcundan Yedi Kardeş’e
İmdat olurdu içimdeki ateşe
Olmasaydı başımızdaki kewaşe
Bağrına vurulan her hançer
Benim yüreğime kefeni biçer
Çekiver tokadını namerdin suratına
Girsin yedi kat yerin taaa altına
Üstünde bin kat dikenler bitsin
Oradan çıkamasın geberip gitsin
Bu sana son şiirim
Benim güzel bahtsız Şehrim
Canım Diyarbekir’im