Anadolu’m; hiç üzülme, sakın ha ümitsiz olma.

Senin aşkınla yanan bu millet ordusunda,

İman ile beslenen nice neferlerin var.

Onlar ki kalpleri kıyamdadır Allah’a,

Uyuyor sanıyorlar, kıyam uykusuzda var,

Dönüyor Osman Gazi ve Fatih ve Kanuni

Bu milletin neferi son kalsa, devlet kurar.

Topuyla tüfeğiyle bir dünya saldırmıştı,

Gözlerdeki ateşi görünce hepsi şaştı.

Anadolu’m ata yurdum, şükür bize emirdir,

Seni yar edinmişiz, irademiz demirdir.

Sana yanan neferi, kim yakacak nerdedir?

Çağlasın ırmakların yokuşlardan aşağı,

Oynasın çocukların toprağınla suyunla,

Çoğalsın hep soyumuz, dost olasın soyunla.

Korksun korkak düşmanlar ayrılma hiç Atanla

Anadolu’m; ecdadımın örtüsü, benim sonsuz yurdumsun

Sancağında hilalle müminin umudusun

Biliyorlar ve korkuyorlar bırak hepsi bir olsun.

Son neferin kalsa da, Müslüman Türk Yurdusun.