beni hangi acının balçığıyla kardın eyy
semâyı aklıma deli gömleği niyetine
ne vakit giydirdin
nasıl oldu aniden ellerimin kızarmış leşe dönmesi
sondu bu senfoni güya
başsız sonsuz değildi faraza

olgun bir cesedim şimdi ahesteyim
seyr-ü seferim belirsiz
bu ummanda divaneyim
maviye sattıysam ruhumu
yeşile kaçmak için
kulübeye razıyım
bir anlık serin uyku için

sakar bir deniz kabuklusu değilim
bilirim gidilecek yeri gitmediysem de
görülmeye zamanlanmış görüntüleri
görmek değil koklamaktır hünerim
sevi’ye senâ aşka metih düzerim
şaşmadan yolları üç vakte kadar
gelmeyi de bilirim krallıklara

ben sırattan geçerken
kara bir ev sarmalar
içimin düğümlerini
dengeye en muhtaç zamanım bu mu ah
bu mu koç boynuzundan madalyam
bırakmıyorsan ellerimi bırakma
bileyim yâr olduğunu

defalarca kuruladım saçlarımdan
seğiren gençliğimi ıslatan yağmurları
soğuyup soğuyup sıcacık yataklara
tövbelere sarınıp da
girdim binlerce kere

hay dedim hayat buldum
hû dedim duruldum

lemyelid
velemyûled




12 Mayıs 2007

Şükrü Özmen