Bu asfaltsız, tozlu yollar beni tanırlar,
beni tanır bu çilekeş gecekondular,
tanır beni yersiz yurtsuz insanlar,
sokakta tir tir titreyen çocuklar,
üzerlerine gocuk olurum beni tanırlar.

Evlerine bir dilim ekmek götürmekte zorlanan
o namuslu, o hırsızlığa tenezzül etmeyen,
dürüst insanlar beni tanırlar.
Yediğim bir dilimin yarısını,
içtiğim suyu onlarla paylaşırım,
Onlar açken ben nasıl tok yaşarım.

Düşündükçe gidişatı,
üzüntümden içtiğim içkinin anasonu,
sigaranın nikotini beni tanır,
Tanır beni sevda çeken delikanlılar,
eli kalem tutmaz sevdiğine benden şiir isterler yazarım.

Tanır beni tüm Ankara sokakları,
halkım için miting olurum,
yol olurum cadde ve sokaklarında,
park olurum oturumlarda,
çaresizlere yoldaş olurum,
Tanırlar beni dostlar
der ya bir şair,
ben istemem atlas libas,
bir dost bir post yeter bana.
Benim de aradığım bir dost
o dostlar da zaten beni tanırlar.
Yol olurum, yol olurlar,
Post olurum, post olurlar,
postlar beni tanırlar.

duygu seline boğulmamak ne mümkün buz dizelerle, tanırlar elbette, tanımazlar mı ? ytanımakta zorluk çeken ya da tanımaktan uzak incir çekirdeği vicdanlı, dirhem yürekli suratlar, atnımazlar elbette istemezler tabiiki, haram dünyaların ancak azık etmek isterler, ancak yürekler tanır, dik başlar, gururlu bakışlar, cana can katanlar tanır elbette...

şiir çok güzel ve etkileyici olduğu ile bitmez, suratlara birer tokattır aynı zamanda ( utanacaklarsa şayet )

saygılar