dünya bir veda gezegeni sanki
baharsız buruk gülüşler
sanki güldürmeye sırlar
mutlu mevsimlere asırlar var
ve sanki
hiç yaşanmamıştı o bir zamanlar


çaresizlik !
bir deniz özlemiydi oysa
okyanusta her bir damlanın
daha yaşanamadan biten nice anların yoksunluğunda
bir şiir di belki de bu henüz yazılmamış
rüzgar ,
henüz söylenmemiş bir şarkının nağmelerini
öğütüyordu zaman çarkında

Ve söylenmemiş sevdaların doğmamış bir şairi
büyüyordu büyülü bir döngü de
cennet nağmelerini yırta yırta hem de

’ kaybolan yıllar içinde kayboldum ’ demişti bir şair
ya bu şehir
ya bu kimsesizlik
ses ve nefeslerden uzak düşen bunca sokakların çaresizliği
ya bu kırık yollar ve bulutlar
ki, unutulmak da değil bunun adı
kocaman bir yalnızlık


yürekte sökük yerleri
cehennem atesleriyle yamanmis
cebinde asla düşünülemeyen bir şiir
ve silinmiş artık
asla yazilamayan kelimeleri

kendi anılarını yazmalı şimdi
avuntusuz acıların kaybolmuşluğunda
yalnızlığını
Bir yağmur gerekli şimdi belki de
küflü yalnızlık şarkıları söylemeli
plakları eski bir laterna
bir yağmur başlangıcı
ya da
bir tavan arası yalnızlığı tadında



margarettaların narin kucağında
uyumalı artık bu kadim yalnızlık
‘’sus’’ deyip içine döndüğünde insan
ilkin insanın yalnızlığı vurdu güneşi
ve henüz sabah olmadan
ve doğmamış bir günün ardinda
plakları güller açan son bir laterna
şehre gülümsüyordu …