Ankara’nın bağrında yükselen abidesin
Gönülleri şad eder, günde beş vakit sesin

Vefayı taç eyleyen müminlerin var senin
Zemheri ayazında, yüreğinde hâr senin

Karanlık gecelerde süzülen ışıksın sen!...
Ey Ankara’nın kalbi, Mevlâ’ya âşıksın sen!...

Senin yüzün gülerse, hilâlin yüzü güler
Müezzinlerin piri, Bilal’in yüzü güler

Ey bahtımın yıldızı, kim demiş ki nâçârsın?
Sadece müminlere, sırlarını açarsın

Batıla inen tokat, mümine gurursun sen!...
Ankara Kalesi’yle söyleşir durursun sen!...

İslâm’ın gülen yüzü; haysiyetsin, vakarsın
Bir çağlayan misali, gönüllere akarsın

Dirilişe çağıran ezanların var senin
Destanını ezelden yazanların var senin

Toprağında saklıdır kadim medeniyetler
Secdeye giden kalpten taşar halis niyetler

Gecemize ışıksın, sönmeyen bir meşale…
Dalgalanırken bayrak, göz kırparsın hilâle

Ey mum misali mabet, tüketirsin kendini!...
Mübarek ezanların yıksın zulmün bendini!...

Çölleşmiş yüreklere, can veren nehirsin sen!...
Gönlümün payitahtı, sanki bir şiirsin sen!...

Ezan vakti gelince minarelerin güler
Hacı Bayram Veli’yle neler bölüştün neler?

Sen konuştuğun vakit, Ankara dile gelir
Hak dostun dergâhında bülbüller güle gelir

Bozkırın ortasında, ilelebet hürsün sen!...
Ankara’nın kalbine vurulan mühürsün sen!...


M. NİHAT MALKOÇ