Sus nefsim...!
Okyonusun içinde, meydana gelen dalgalar gibi yüreğim.
Biliyorum beklemekten başka çare olsaydı seni durdurmazdım, inan.
Ana, Babamın kemikleri sızlar,,
İnan bana yok başka çarem yok.
Unutmaki Güneş bile sabah olmadan doğmaz,
ilaç bile beklemeden tesir etmez,
çiçek bile vakti gelmeden açmaz.

Sus Nefsim suuus.
Miat doluncaya kadar,bu gece gündüz oluncaya kadar,
bu kışın baharı gelinceye kadar,
Bu sıkıntıların ardından, ferahlık gelinceye kadar sus,
Ve,
Yüzümüz Uslat gözyaşlarıyla ıslanıncaya kadar sus.

Sus..Gönlüm sus,
Seni susturmamın,Mevla katında her şeyin,
daha iyi ve daha hayırlısı olacağına inanırım.
İyiyi ,kötüyü, yanlışı, doğruyu, gören bir Mevla vardır,
Demekki;
Bütün bunları yaşayıp,
kim iyi kim kötü görecekmişiz,

Bir Elif miktarı sus,
şurda ne kaldı, Rabba kavuşmaya,
Şurda ne kaldı Ana,Baba’ya kavuşmaya, orda söylerim hepsini.

Sus Nefsim, Sus Gönlüm sus.....
Yoruldum, canlarımın Can’ımı yakmalarından, yoruldum.
SUUUUUUUS...........!!!!
22,5,18 Erol Köktaş