Yazdığım her cümlenin ara boşluklarına düştüm
Sesinle çıkar beni
Sesin ki toparlar dağılmış ne varsa

Bir anlamı vurguyla çoğaltır bin anlama
Düştüğüm yerden vuruyorlar
Gülümseyen dudaklarıyla

Başımın üzerinden bakan gözler çoğaldı
Onların gördüğü bir noktadır
Hangi cümlenin sonuna bırakacaklarını bilemedikleri
Onların gördüğü bir gölgedir
Aslını bilemedikleri
Aydınlığınla sar beni
Aydınlığın ki açığa çıkarır
Görülmeyen ne varsa

Aklımı gündüzün diğer yüzüne sürdüğünden beridir
Dünyanın gölgesi sandım
Gözümün önünde koyulaşan hareleri

Ağ oldum
Üzerime düşen ne varsa şu hayatta
Hepsini biriktirdiğim
Çoktular, çokluğu çoğaltılar
Genişleyen boşluğumdan kaçtılar
Ağaç oldum
Yalnızlığımda dal verdiğim
Yaprak yaprak kenetlendiğim
Adımla çağır beni
Çağrın ki kanat olur
Uçamayan ne varsa

Ve şimdi sevinçten bir denizin içine at beni
Hayat dolu bir havuzun içine yahut
Bırak beni bir kez
Mutlulukta boğulayım