Ne artan eksilen bir şeysin
gün be gün damıtarak yaşadığım
süzülmüş,
sunulmuş,
kehribar kırmızısı hayatımın

acını sunağıma koymasan
yaşamazdım biliyorsun
yağmur avlarım gece yarısı
susuzluğuma hayran kalır vaha

bu behlül zamanlarda
koytaşına sürüyorum hayatımı
çevirecek kelime bulamadık hoş
acısı kalsın hatıram

güne dönen yüzüm gerisinde ne bırakacaksa bıraksın
bu yağmurda aside benzer bir şeyler var
yürüdükçe eriyor zamanlar
alnıma düşen damladan anlıyorum
ben en çok kendimi sevmişim

geometrik bir coğrafya düşlüyorum
köşesiz bir hayat
uzamsız bir durak
yalansız bir kucak
bi dünya hayata tanıklaşmışım
umuru değilim bi dünyanın

gördüklerim beni göremiyor çok acı
yaşadıklarını hissediyorum içimde birikim
köy köy dolaşan çelebiyim
yarenime sormayın beni
aşkımın aklı yok
içim dışım insan kurusu
benim bu hayatta seyrim bile yok.


23 Mayıs 2008 / KARATAŞ