ben ne zaman dibe vursam
hiçliğin derin çukurunda
tatlı bir rehavet çöker üstüme
adeta kendimden geçerim
içimde,en güzel yerde
derin bir uykuya teslim olur
al yanaklı,ay yüzlü
masum bir çocuk

beni hüzün deryasına sürükleyen gönlüm
beyhude bir düşün peşinden koşar
gecenin kara gözlerinde ay batar
görünmez sıkıntıların pençesine inat
gözlerimde gözlerin asılı kalır
y/arsız bir gecede ses etmeyen yüreğim
sana gülümserken bile
nasılda içten içe ağlar

ne zaman bir ah etsem derinden
içimi büsbütün hüzün kaplar
iklimini şaşırmış
bir su gibi akan,zamanın güzünde
hayatın sırrına eren
azade gönlüm
hiçliğin kıyısında
hayata manasızca bakar

dalarken derin düşüncelere
müzminleşen yılların yorgunluğu var üstümde
yalnızca beni dinliyorum sessizce
hiç bir şey eskisi gibi değil diyorum kendime
bak ne çabuk geldi geçti ömrümün baharı
hem artık gençlik de bitti,yaş kemale çoktan erdi
yeter artık inat etme,birazda beni düşün
uslan,ey içimdeki umarsız çocuk

mevsim hazana ermeden
saçlarıma aklar düşmeden önce
eskiden küs değildim
bana dost görünen aynalara
şimdi resimdeki yeşil gömlekli kıza bakıyorum
bahar gözlerinin ta içi gülüyor neredeyse
bir de aynadaki bana baktım gizlice
aşina yüz,sonbahar benmişim meğerse

y/anar y/anarım alevler içinde
y/andıkça k/özümdeki ateş arşa çıkar
sana olan sonsuz sevgim
işte budur benim derdim,kederim
ah bir bilsen ey sevgili
yangın mavisi hayallerimi,nasılda iple çekerim
binlerce gözyaşımı,bir umuda heba eder
sana feda olsun bu can derim

düşsem de ben en dibe
ayağa kalkarım yine
Zümrüdü Anka kuşu gibi
küllerimden yeniden doğar
tekrar kendi göğümde
düşlerimdeki maviye
geniş kanatlarımla uçar
kendimi yeniden ateşe atarım

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ 21.04.2018