Hüzün veren yokluğun, mührünü vurur cana
Hayat denen rampadan, tepetakla inerken
Düşlerden utanarak nokta koysak hicrana
Gecenin konukları hünerini sunarken
Ellerim avucunda, baharla donat beni
Ömür güneşim diye, ruhuna anlat beni

Kor yığını altında kardelenler üşürken
Gölgemi seyretmekten canıma gına geldi
Kabuk tutmaz yaralar, sabrımı bölüşürken
Gözyaşımı kollayan hüzünler cana geldi
Götürecek temelli yoksun diye dert beni
Beklediğim an gelsin, sar beni, ağlat beni

Met-cezirli haliyle, kıskanır yüzümü ark
Okyanus ortasında, nilüferden köksüzüm
Yelkovanı kaybetmiş akrepten hiç farkım yok
Baharın müjdeleyen cemrelerden öksüzüm
Anlamıyor zerrece, Şubat beni, Mart beni
Yuvasız garip kuşum, şefkatle kuşat beni

Bülbül eyle gönlümü kondurarak dalına
Bakışından el aldım, doğduğum külü yakmam
Emanetin hükmünü kınaladım yoluna
Ellerini ellere ölürüm de bırakmam
Ol dediğin yerdeyim, düşünce yaşat beni
Gerersem kaşlarını, fırlat beni, at beni

Huzuruna çevirdim, pusulamı, rotamı
Can verdiğim acının, bir tek sende çözümü
Sünnetten, farzdan öte amelim say sevdamı
Feleğin aynasında kapatmadan gözümü
Düşte gör düşten öte, beşlerine kat beni
Delibal onsuz üşür, yüreğinde tut beni

Celil ÇINKIR - DELİBAL