Nereden esiyor bu rüzgarlar
Dağıtıp hayallerimi bilinmezlere

Mütemadiyen harlanıyor içimdeki duygular
Zaman aşımına uğruyor
Yeni yeşeren umutlar
Düşüyor bahardan yoksun düşlerime

Bu nasıl bir yansıma
Yakamozların kızıllığında
Oluk,oluk sitemler dökülüyor yüreğimden
Bu acımasız hayata

İçerimde infilak edercesine doluşmuş
Ateşten öfkelerim taşıyor bakışlarımdan
Dökülerek gönlümün alevli ırmağına

Kimseye değil sitemim
Kimse alınmasın üstüne
Bu hayat benimse eğer
İster sürüklerim uzaklara sessizce

Sürgün duygular itirazda bu hayata
Ama ben yinede boynum bükük
şükrederim her şeye

Elbet benimde yeşerir baharım
Çok renkler doğurur nisanım
Bir gün bende bir dağ tepesine çıkarım
Kollarımı iki yana açarak
Dönme dolap gibi coşarım
Herkes çok yol almış
Benden önce mutluluklara
Ben o treni kaçırmışım
Ne ala
Ama elbet yetişirim diyorum
O trenin son vagonuna


HÜLYA ÇELİK