Benim için saatler ondan ayrılınca durdu.
Kalbimin ışığı söndü, ruhum karardı.
Galiba aylardan ayrılık, günlerden yalnızlık...
Emin değilim... Ondan ayrıldıktan sonra,
ne saat ne de takvim kullanmıyorum.
O günden sonra her yeni gün,
Benim için bir önceki günden daha karanlık.
Güneş eskisi gibi ısıtmıyor yüreğimi,
Yüreğim soğuk, gittikçe de soğuyor insanlardan.
Yolda yürürken kimin elini tutacağım?
Artık kime hakkımı helal  edeceğim?
Kiminle dertleşecek? Kiminle ağlayacak?
Kiminle güleceğim? Bu saatten sonra;
Nasıl güvenecek? Nasıl seveceğim?
Moralim bozuk, kafam da atık,
Ellerim titriyor, gözlerim kızarık.
Cinler de tepeme çıktı benim,
Bu akşam başım da çok kalabalık.
Artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını,
Ben herkesten çok daha iyi biliyorum.
Ama bir şerefsiz kalbim var ki,
Eğer sevdiysem, ölümüne seviyorum
Sevgim boğuluyor içimde, yavaş yavaş ölüyor.
İnsanlara olan saygım, insanlara olan inancım,
insanlara olan güvenim kayboluyor.
Gün ortasında karanlığı yaşayan yüreğim,
Baharını kışa çevirenlerden hesap soracağı günü bekliyor.