Yalçın duvarlar tarafından kandırılıyorum hep

uykusuz gecelerde

onun geceye düşen şavkından devşirildiğine inanıp

_ bu yüzden

güne eriyen aya çok küskünüm çok.

Dün gece öylesine karışık düşler gördüm ki

halbuki gözlerim açıktı

_ ve yine adını ağzımda bir kor gibi tutuyordum

birden parlayan bir kıvılcım belirdi gözbebeklerinde

ve hangi yüzün bana bakıyordu hiç bilemeden.

Geri çağırıyordu gecenin sessizliği gözkapaklarımı

rüyalar dökerek sabaha kadar sonsuz ve isyankar

öylesine belirgindi ki

gölgen gibi tavana çökmüş uykusuzluğum.

_ Yıldızlar çıldırmıştı yine

bildik hiçbir sözlükte bulunmayan kelimelerle

kozmik bir geleceğe

işte öylesine uzak bir yerden seslenerek

uzaklara yürüdük

binlerce kez bir gölgeden başka bir gölgeye sürterek çürüyüp

içime çekip ayın kokusunu gecenin ırmaklarında çolpan.


_ Direniyorum yakalandığım uykuya

herkes yeni uyanırken

pek / çok

özledim.