Kalabalıklar içinden sıyrılıp gittim sarıtopraklık mezarlığına

Yaşıyordum oysa..

Biraz erken varayım ve bakayım dedim o son durağa

Bir halk yatmış sessizce bekliyordu mizanı

Durmuştu o halkın ayı güneşi ve zamanı

Aralarında dolaştım, kuru otlarla çevrili yollarında

Kurumuştu her şey susmuştu canlar

Candan eser kalmamıştı

Ve maldan ve de makamdan

Kalkın ne yatıyorsunuz demek geldi içimden

Yapılacak çok şeylerini bırakmış da geçmişlerdi artık dünya işinden

Yalnızca mezar taşları vardı ayakta

Sessizliğin içinde dua isteyen kitabelerden

Bir mezar taşı ilişti gözüme uzakta

Üzerinde yazıyordu kimsesiz kişinin ruhuna

El Fatiha…

Mevtanın bile garibi varmış dedim kendimce

Torağın altında ne yaşadıklarını bilmeyen fikrimce

Gün gelir hepimizin canı dürülür

Adı silinir

Kimsesiz kişi diyerek taşlar dikilir

Toprağın altındakini O’ndan başka kim bilir

Mizana giderken isme gerek yok
İmanımız vardır şükür, yapılacak çok.
Kimsesiz bir kişiyiz, hayat; geçen ok.
Ram olduk Rahmana, Allah var... gam yok.