ben seni unutacaktım

ruhumu önüme çıkan ilk hendeğe atabilseydim
üstünü toprakla örtecektim
bedenimi ölü bir ceset gibi dolaştıracaktım
anlamların yitirildiği duygunun zirvesinde
anlamsızlığın dibini bulacaktım

ben seni unutacaktım

yaralarıma attığın dikişleri söküp
seni kanatacaktım
sol yanımla birlikte göğsümden çıkararak
seni atacaktım
ruhumu bırakabilseydim ardımda
seni imkansızlığın içine iterek
karanlık duvarlara ruhunu asacaktım

ben seni unutacaktım

bir kadehin cam parçasıyla kesip yüzümü
silüetini yüz hatlarımdan silecektim
nefeslerini tenime işlediğinden beri
nöbet geçiren acılarımı dindirecektim
tenimi bedenimden yüzüp,
kokunu üzerimden silecektim

ben seni unutacaktım

binlerce kilometre taşının her birine
kafamı vura vura, aklımdaki seni parçalayacaktım
cinnet getiren düşüncelerde büyüdükçe öfkelerim
nefret zırhıyla kuşanıp, seni öldürecektim

ben seni unutacaktım

ruhumu hendeğe atabilseydim
yaralarıma attığın dikişleri sökecektim
tenimi bedenimden yüzerek,
söz geçirebilseydim kalbime
seni unutacaktım…

Stockholm 27.03.2018