İKİ AŞIK

İki aşık park köşesinde otururlar
Ve göz göze uzun uzun bakarlar
O sırada sevdiği yârine der ki
Deseler ki sevdiğin için iki şeyden vazgeçeceksin:
Biri gözler , diğeri ise Gönül’den . Yâri hiç tereddüt etmeden gönlüm der... Sevdiği derki gözler değil de niçin gönlündür... Yâri benim gönlüm zaten bende değil ki ! Vazgeçsem ne olacak ki o gönlüme sahip çıkar . Sevdiği hafifçe Gülümser , yâri der ki : Ya sen yârin uğruna hangisini göze alırsın. Sevdiği tabiki der ilk önce gözlerimi ... Yâri şaşırır ; niçin der , Sevdiği derki ; bende gönlümden vazgeçmiş olsam . Hem senden ,hemde kendimden vazgeçmiş olurdum demiş. Ama gözlerimden vazgeçersem ,Senin o bakıp doyamadığım güzel gözlerine , hasret kalacağım . Ama ; şunu unutma ki , Senin bu tertemiz sevdanı gönlümde , sonsuzluğa kadar yaşayacağım . Yâri başını Sevdiğinin omzuna yaslar, Ve sevdiği yârin saçlarını hafifçe okşar ...
İki aşık gerçek aşkı yaşadıklarını anlarlar.