Bu gün bir kucak papatyayla seni görenler olmuş,
Bir papatyada kulağının arkasına takmışsın,
Onlarla konuşuyormuşsun,
Duyanlar olmuş.
Oysa seni bekledim bir kır kahvesinde,
Çay ısmarladım,
Şeker bile istemedim,
Gelirse gülüşleri yeter dedim.
Yüzünü görmek,
Saçlarını örgü yapıp her örgüye papatya takmak istedim.
Gelmedin,
Özledim seni,
Küçük tebessümlerini,
Umarsız gülüşlerini görmek istedim.
Çıkartıp resimlerini dizdim masanın üzerine,
Yüzünü ezberledim,
Saçlarına dokundum,
Burnunun en uç noktasından öptüm.
Binlerce kelebek uçurdum saçlarından,
Omuz başlarından öptüm.
Düşledim seni gün ortasında gözleri kapalı,
Nazımın Verayı düşlediği gibi,
Gözlerini yüzünü düşledim,
İçimi ısıtsın diye.
Ve düşledim gülüşlerini,
Bayram sabahları sevinen bir çocuk gibi.
Yazmak zor sana,
Seni sevmek gibi.
Sarılıp koklamak bahar gibi,
Kokunu almak çiçeklerden ve bahardan,
İçime düşen cemresin can,
İşgale uğramış mevsimsiz baharlarım var benim,
Terk edilmiş topraklarım,
Eskimiş sevdalarım.
Ayrılıklara yol almış mektuplarım.
Ve her gece yastığına bıraktığım binlerce öpücük,
Özlemişim seni,
Uzun zamandır yazamadım,
Ama bilki her gece gelirsin bana,
Ben seni saklarım severim koklarım,
Ve ben seni her sabah güneşle gönderirim yeni bir güne,
Yeniden seni,
Yeni baştan seni sevmek için,
Yeni baştan sevmek için seni......
_____Cengiz Yılmaz/Şiir Baba/09/03/2018