hayatın bi yerinde
kırdı kendini anılarımızı yazan kalem
ölmezden ölmekmiş tükenmez çilem
acıyı da bilir elbet yaşadığımız alem



dört duvar tabut kimse sebebim sormaz
korktuğum masallar gelir aklıma
bıçak koy göğsüme
ağ ger üstüme belki ruhum rahat durmaz



gölgemi duvarda ki çiviye as
çerçevele en bilindik resmimi
her şiir türkü olmaz biraz da gam bas
en çok annemin ağıtlarında duyulur yas



ocakta söndürdüm haziran ateşimi
hiç bir yangından alamadım eşimi
elbet bilirim küllerimden doğmayı
aşk’a savurduğumdan beri leşimi



mavi karanlık gece
kim ağlar kim susar hece hece
kül düştü sigaranın bittiği yerde
bir avuç toprak oldum duman esince


"lan oğlum
ne çok sevmişim seni ben" dedi
______________fatiha da kendi dilince
geçti be karanfil mevsimi
geçti be yar
saçlarım kar, fırtına yüreğim dinince...