daha dün çocuktuk...

ne kadar da mutluyduk
gün boyu koşar,oynar,yorulurduk
akşam olunca,nasılda hemen uyurduk
uykuda ise çok masumduk

daha dün çocuktuk...

yağ satardık,bal satardık da
asla kimseyi satmazdık
ihanet,dert,tasa nedir bilmezdik
her şeye bir de gülüp geçerdik

daha dün çocuktuk...

tek katlı bir ev çizerdik beyaz sayfalara
bacasında dumanları
balkonunda çiçek saksıları
bahçesinde meyve ağaçları olan
pembe panjurlu düş evler

daha dün çocuktuk...

mavi dalgalar boyu
sevdikçe deniz oluyorduk
sevildikçe yemyeşil bir orman
ne boğuluyor ne de yanıyorduk

daha dün çocuktuk...

mavi düşler sokağında
yıldızların altında
buluyorduk birbirimizi
saklambaç oyununda

daha dün çocuktuk...

yakan top değildi canımızı yakan
can bildiklerimizdi,canımıza can katan
ruhumuzda derin izler bırakan
çocukluk ise şimdi oldu bir yalan

daha dün çocuktuk...

sonu olmayan ne hayaller kurduk
kim bilir her birimiz neler umduk,neler bulduk
rüzgar estikçe kum taneleri gibi savrulduk
gerçekleri görünce birdenbire şok olduk

daha dün çocuktuk...

hayaller tükenirken yüreğimizde
fırtınalar kopar güz mevsiminde
olsa da garip bir gülümseme yüzümüzde
bir çocuk ki o,hep bir umut içimizde

daha dün çocuktuk...

sahi....
zaman ne çabuk geçti de büyüdük biz
hani nerede o mavi pembe düşlerimiz
bulutlanan gözlerimizde
hüzünlü bir nehir göz bebeklerimiz

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ / 22.07.2015