Yokluğun keder arkı,yokluğun hasret ağı
Yokluğun hüsran çarkı,yokluğun hüzün dağı


Yedi veren gül idi yüzüme gülüşlerin
Yırtardım enginleri koşardım bakışına
Yangınıma körüktü o bana gelişlerin
Yummazdım gözlerimi işveli akışına


Yar diyerek sığındım gönlünün mabedine
Yeri göğü inletti sinemin ahı zarı
Yok yereydi gidişin meçhulün girdabına
Yeksan eyledi durdu ruhumda ki ak arı


Yutkundum yalnızlığı sade acı olsa da
Yedirmedim kendime dik tutarak başımı
Yıkılan yüreğimde umutlarım solsa da
Yaşadım hep içime akıtarak yaşımı


Yana yana dolandım divane aşık gibi
Yorarak benliğimi düş çölüne atarak
Yetinmeyi bilmedim boş akıl maşuk gibi
Yenilmez hicranıma yenisini katarak


Yedi bitirdi beni mazideki anılar
Yerle bir oluyordum anmaya kalktığımda
Yaktım tüm resimleri tükenince tanılar
Yad edilen herşeye kanmaya kalktığımda


Yontularak döşümü kederimi öğüttüm
Yaslıydı tebessümüm gizlediysem nafile
Yaradana niyazla efkarımı dağıttım
Yok yere ciğerini sızladıysam nafile


. Mehmet Kılıçel