her aşk soyunur bir gün cennetine
ta ki ateş-i cehennem bilip gölgesini terk eyleyene kadar
“ne gülden öte çiçek var” diye başladıkça söze sırtımız açtı diken
her yalan tanışır bir gün ihanetiyle ve denize düşer insanlık




her ne kadar sessizliğime gömülsem de
sen yine usulca dokun sesime
söyleyemediklerim olur dirilirim,
dillenirim ibret-i aşk için




sorarım size tanrılar
aşk kimin icadıdır ve adamlık neresinden başlar aşkın




dilim köreldikçe
beneklerinden sorgusuzca asılıyor kelebek düşlerim
kulağımı çınlattıkça yokluğun bir gece daha uçurumlaşıyor
bir ben daha mahzenleştikçe bir ben daha ıssızlaşıyor




darlaştıkça inancım büyük geliyor yaşamak bedenime
kanatlarımı geri verin göç olup gidesim var çocukluğuma
ya da sonralarımı evvel zaman içine yağmurlarımla gömüp
sessizce ölesim var epik bir masal kuytusunda…











ilhanaşıcışubatikibinonsekiz