Sakin bir ritmi var bu gün yağmurun
Tıp tıp tıp tıp
Hiç kuş yok biliyor musun?
Yerine bir gitar koymuşlar yol kenarına
Ve onu çalan bir gölge
Gitarın ağzından yağmur sesi dökülüyor
Hiç kimsenin umurunda değil
Gölgenin gözlerini bir tek ben görüyorum
Göz göze geldiğimizde sığınıyor benimkilere
‘’Beş dakikadan fazla kalamazsın’’ diyorum.
Sırada sokak hayvanları var
Ve sonra sokak çocukları…
Biz eskiden sokağın çocuklarıydık oysa

Kokoreç kokusu şu dar sokağı davetkar kılıyor
Arnavut kaldırımları gevşemiş,
Yağmur tüm izmaritleri yıkıyor.

Islak kediler ve köpekler
Kendi var oluşları üzerine konuşabilmeyi bilemezler
Belki de budur gerçek intihar

Soğuk su kadar hafif bir söylem bu
Sıcak suyun ıstırabını kendi özgül ağırlığından sor!

Meydan okuyamadığım her ön yargı,
Yargılayamadığım her suç,
Cezalandıramadığım her suçlu
Görüş mesafemi daraltıyor.
Çok kalabalık…

Her omuz bir diğerine çarparak geçiyor ama
Göz gözü görmüyor…
Yağan yağmur tüm çamuru şemsiyelerin altına toplamış
Yapış yapış iyilik yapmışlar merdiven altlarında
Bir gölge diyor ki;
‘’görüyorum ki çaresizliği hiç tanımamışsınız hayatınızda’’

Ölmeden bilemezsin dedikleri tüm tanrısal öteki şeyleri
Görebilmeliyiz o zaman bir hapşırık anında
Bir pet şişe kadar uzun ömürlü yalanlarınızı sevmiyorum

Bay Samsa bir butiğin yazar kasasında öldürülüyor.
Oysa tişörtün etiketinde ‘’aşk ile yaptık’’ yazıyordu.
Bütün diğer gölgeler diapozda

Yağmur diyorum ne kadar sakin yağıyor
Huzur vermeliydi bu dinginlik
Ve mutlu etmeliydi dar sokağın kokoreç kokusu,
Ve rengarenk şemsiyeler

Çok özlüyorum seni…
Saat kaç şimdi gözlerinde?



Deniz...