Panzehri,
Issız sokaklarda arıyordu, panzehirini, mutsuzluğun.
Kafdağı’nın ardın da bile olsa, umutla Ay ışığın da düşmüştü yollara! Yaşanmazdı ki umutsuz! Çocukluğu geldi bir an aklına; Zehrayı düşündü, nasıl da tir tir titriyordu, O kış günü. Hastalandı, ambulans geldi, götürdü! Öğretmen olup, umut aşılamaktı, köy çocuklarına, hayali. İyileşemedi bir daha Zehra; Kendi gibi umutları da, Söndü köy yolunda! Umut değil mi? Yine de mutsuzluğun ilacı! |