Mevsimler gelip geçti, haber bile vermeden
Uğrayan hep kış oldu, baharına ermeden

Çiçekler dallarında, boyunlarını büktü
Sanki omuzlarında, taşıdıkları yüktü

Gülmüyordu yüzleri, güneşi görmedikçe
Sıcaklığı hissetip, sefayı sürmedikçe

Kara bulutlar sardı, gökyüzünü zaptedip
Göndermedi yanına, yıldızları hapsedip

Boynu kıldan inceyken, razı geldi çoğuna
Titreyip duruyordu, poyrazın soğuğuna

Yerden yere savurdu, acımasızca yeli
Eğdirirken vücudu, iki büklümdü beli

Gecenin bir vaktinde, gözü cama takıldı
Yüreğinin içine, paslı çivi çakıldı

Buğuluydu gözleri, hasret bağrı yaktıkça
Özlem katlanıyordu, karanlığa baktıkça

Saatler geçmez oldu, daha sabaha çoktu
Yarınlarına dahil, bir parça umut yoktu

Yılların arkasına, saklanıp duruyordu
Akıttığı yaşlarsa, yanakta kuruyordu

Dört duvar arasında, teselli arar iken
Sesi soluğu keser, boğazda saplı diken

Sitem edip kadere, haykırsa neye yarar
Bu halde yaşadıkça, kalan ömrüne zarar

Bu yalancı dünyanın, anlamazken gizinden
Engebeli yolunun, yürüyordu izinden

Nereye götürdüğü, belli bile değildi
Salkım söğüdü gibi, yamacında eğildi

Ne çok şiirler yazdı, aşkı dile getirip
Yine kafi gelmedi, özlemini bitirip

Daha da devam eder, ecel kapı çalmadan
Vadeyi doldurup da, bu canını almadan

Hasret acı verse de, dilindeki sözüne
Vuslat noktayı koymaz, özlettikçe gözüne



Nesrin Önem
22 12 2017
Tekirdağ