Aman Tanrım! Dua etmek … henüz çat pat konuşuyorsun;
Hayatında, sadece gün ağarmasını biliyorsun;
Doğa kanunu gereği ilkbahar sadece iki kez geldi;
Daha yeni tanınıyor sesinin güzelliği.
Bununla beraber, bir annenin derslerine saygılısın,
Şimdilik çat pat söylüyorsun birkaç kelimesini duanın!
Ah! duayı kadersizlerin kalbine bırak,
Ve yeniden sarıl oyunlarına sen, küçük yumurcak!

Yeter ki uyanınca, seni tanıyan,
Kafesinden kaçan kuş, ötmeğe başlasın,
Annen gülümseyerek gelip beşiğini süslesin,
Yeni bir çiçek demetiyle yanında kalsın;
Yeter ki akşama doğru, kulağı okşayan sesi
Seni usulca uyutsun, ya da sessizce,
Kundağını sallasın, hafif bir güçle,
Uzun sallamalarla daha iyi uyursun:
Bütün mutluluğu oradadır sessiz çocukluğunun .
Ve nasıl dua edeceksin? yok ki bir umudun!
Yaşantı bir gündür, bu sevimli yaşında,
Gülmek ve ağlamak, orada silinir sırasıyla .

Daha sonra, küçük çocuk, yolculuğun sürecek,
Kalbin genç yaşının heyecanıyla titreyecek,
O zaman hissedeceksin baş döndüren güzellikleri ,
Kuruntularımızın, saf ve cazip hayallerini .
Kaçan bir gölge gibi tatlı bir umut seni izleyecek,
Tez kanan ruhuna birden görünüverecek,
Sana sezdirecek, saadeti ve aşkı...
İşte o zaman budur, Tanrıya dua zamanı!

Onun önünde diz çöküp, bağlılıkla ve umutla,
Konuşmadan söylenir; -Tanrı sessizliği bilir.
Ey Tanrım! Uzun zaman dua edilir size,
Mutlu olmak istenince, on altı yaşına gelince!

Zira, heyhat! Genç çocuk, uzun yolculuk sırasında,
Bulutsuz güzel bir günümüz olmaz daima;
Mırıldanarak akıp giden berrak dere,
Korkunç bir sele dönüşür çok kere ,
Ve hafif olan kayığın üzerinden esen kuzey rüzgârı,
Akşam, su yüzüne yakın kayalıklarda parçalar onu .
Git oyna, güzel çocuk! … Daha sonra gerekecek,
Yaşamının payını alacağın bizim gibi acı çekmek!
Az önce beliren umudun, kaçtığını göreceksin;
Bir gün seni sevecekler...belki unutulup gideceksin!...
Ah! ne dedim, çocuk? - Durdur, durdur oyunlarını,
Göğe bak ve birleştir küçük avuçlarını.

Sophie d’Arbouville (1810-1850)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu