gözlerim dalıyor
sahipsiz hülyalar gibiyim
derinlerimde bir boşluk
farkında değilim sol yanımın
bir his var tarifsiz
bir his var yokmuş gibi
bu da böyle kalmayacak
son bir çırpınışla
içimin kuytusundan çıkıyorum
yürüyorum kumsalında
karşımda dümdüz bir denizsin
köpüklerin dökülüyor kıyılarına
kirpiklerin dökülüp toplanırken
yeri hiç değişmedi bak
göz kapaklarında ritimsiz atışlar
yüzüne bakıyorum
tenha bir sokak...
bulmuş gibiyim her şeyi
görmüş gibi tüm düşlerimi
ve toplayıp gülüşlerimi
bulutlardan azade bir gökyüzüne
savurmuş gibiyim
güneşi taze çıktı kuşlarımın
masmavi her yer
yüksek bir menzilde
rüzgarını beklerken saçlarının
tel tel geçiyor ömrüm
yolunu kaybetmiş bir çehre görüyorum
duruyor karşımda
hiç işaret yok
fakat çizgiler şahit,
tek yol şurada
çıkmaza çıkan
bir delil yok
yerleşiyor sevdan çıkmayasıca
yüzün aşk gibi bir bilsen
bir gün tekrar gelirsem
yine yüzünü aşk gibi görsem
ve çözülse gönlümün dili
belki sen görmüyorsun
fakat boş değilim sana karşı
elmastan sözler
küflü bohçalarımda saklı
ama sen yine de söyle
konuşayım bir dilim kelam
olmazsa yine de söyle
yürek gücümle çalışıp
çıkararayım bir somun söz
bir kaç azık şiir
bir yudum aşk sözü
ve bir kaç lokma sevmeklik
ama sen yine de söyle
ne desem yetmez...
insan yetimken yetinirse
sahipsiz kalmazmış
bu sırrın tutup kapanı yok
yetiniyorum bir tebessümünle
evet artık sahibi var
şu gözlerimdeki ışığın
şu telaşlı halimin
titrek sesimin
sol yanım dopdolu görüyorsun
evet artık sahibi var
sahipsiz hulyalarımın
ve dalan gözlerimin
Rüzgar