Kaybolmasın gölgeler çocuklar hiç susmasın
Simitçi amca geçsin her saat sokağımdan
Ve güneş perdeleri üzerime asmasın
İşçilerin terini sileyim şakağımdan

Pencereyi açıp da bakınca gökyüzüne
Göreyim bulutlarla aydınlığın dansını
Uzatsın ellerini güneş şu öksüzüne
Yakalayım içimde aşkın frekansını

Benimkisi temenni; her şey olduğu gibi
Karanlık çöktüğünde gömülürüm duvara
Kiralık umutların o toraman sahibi
Benim fakirhaneme uğruyor ara sıra

Rüzgar esip geçiyor, yağmur sehven düşüyor
Okşadığım pencere artık tanımaz beni.
Koyulaştıkça gece gözbebeğim üşüyor
Haykırıyor karanlık: Oku beni yaz beni

Bir yanda çocukluğum, gençliğim var bir yanda
Bakmıyorlar yüzüme küs gibi duruyoruz
Annemin yoksul sesi kayboluyor tavanda
Sustukça tükeniyor, sustukça kuruyoruz

Kader mi bu kusur mu, yoksa cezalı mıyım
Bıraktığım her izde bir çığlık duyuyorum
Artık her şey yabancı, ben bir fezalı mıyım
Kendimle uyanıyor, kendimle uyuyorum

Şimdi bir bardak çayda, sigara dumanında
Yol arayıp dururum huzura ulaşacak.
Bu habislik zamanın varmış gibi kanında
Korkuyorum yalnızlık ömrüme bulaşacak

Ey yalnızlık ruhumdan kapıları çekip çık
Kafesine aldığın tek tutsağın ben miyim
Sessizliğin içinde boğuluyorum artık
Her yön bana mı çıkar, solun sağın ben miyim