Mutluluk tablosunu, ne çok çizmek isterdim
Renkleri karıştıkça, düzenine uymadı
Oysa arzularımı, belirgince gösterdim
Hislerim hafif geldi, iç sesimi duymadı


Duygulara sığındım, o da sırtını döndü
Umut mum ışığıydı, yandığı gibi söndü
Çünkü tek tesellimdi, önümde duran yöndü
Hayallerimi bile, gözlerime koymadı


Sadece güç bulduğum, uykularıma gittim
Derinliğine inip, ayıklayarak dittim
Kabusları ayırıp, sonsuzluğuna ittim
Vermedi, zerre huzur, sabaha dek doymadı


Mutluluk köşe bucak, görünce kaçıyordu
Benden aldıklarını, etrafa saçıyordu
Sarılarak herkese, kucağı açıyordu
Neden hüzünlerimi, sıyırıp da soymadı ?


Bu resim bitmez gayrı, böyle ağır gittikçe
Heves bile kalmadı, umutları bittikçe
En azından denedim, derim gayret yettikçe
Tamamı yarım tablom, gün yüzüne doğmadı


Nesrin Önem
20 10 2017
Tekirdağ