konuşuyorsam sebebi sensin
yoksa bu beyin
iki yetim cümle ile
gecenin ortasında neylesin...

nedendi dün geceler dolunun yağması,
içimdeki sonsuzluğun sen ile ıslanması,
aşkına aç bir tutku gibi
tozuna vurgun bir kasırga gibi esmesi
nedendi bilir misin?
ve bir it gibi arkandan sen diye bakması
dokunsan ırmak gibi
insan akar içimde,bir sen hariç;
bir yıldız kaymışsa hayatımda
çelimsiz telaşlarım da yok artık
bir artık gibiyim it olup geçtiğim yollarda
seni koydum telaşın yerine,
yıldızımsın dedim
kurduğum kentim
gecemde asil bir ışıltı
ve sancılı nedenlerimin sana görünürken
üşüyen utangaç çehresi.

içimde bir yaşam gibi yol aldığını
ve sensizliğin içimi nasıl sızlattığını
anlatıyorum sendeki bana
seni seviyorum demekti hepsi
yokluğunun masalını okuduğum çığlık.
beni bir dağın yamacında
yaban bir rüzgara terketmek istediğinde
fısıltılarıma bendeki seni sor,
nedenlerimin başında
düşlerime benzer bir nokta yok
uzaktaki yollarıma ellerin değdiğinde
kaparım kapıları gecenin üstüne
kucak kucak rüya olurum sabaha kadar
candan bir feryat fışkırır
duyulursun krallığını yaptığım yalnızlığımın kentlerimde.

biliyor muydun?
dün yine yalnızdık
dün yine yalnızlığımla seni ve içimizdeki hallerini andık
dolu dolu yağıyordun
ve gece boyunca sessizliğine saplanmış
günahlarında yıkandık.

Zeki Nurçin