Bir kadın düşünün upuzun saçalarını,
Sandalyede otururken dökmüş önüne.
Yavaş yavaş tarıyor ve kesiyor kırık uçlarını,
Boyası eskimiş,beyazlar karışmış diplerine.

Ve nedense hiç açmıyor göz kapaklarını,
Dişleri ile ısırmış kıpırdatmıyor dudaklarını.
İçine akıtıyor göz yaşlarını,
Üzmemek için çocuklarını.

maalesef,

Kocası savaşta şehit düşmüş,
Bir yılda on yıl yaşlanmış adeta.
Öfkesine yenilmiş hayata küsmüş,
Simtemkar ve kırgın Allah’ına.

Eskiden,

Çok güzel bir kızmış evlenmeden önce,
Herkes peşinde perişan,yaklaşa bilen yok.
Bir bakan kapılıyormuş, rüzgarın asaletine,
Cüretkar ve asil bir ruh taşıyormuş bedeninde.

Tabi,gönlünü kaptırmış yağız bir delikanlıya,
Yüreğinde aşk çok,mutluluk gelmiş sırasıyla.
Evlere şenlik kahkahasıyla biraz itici bulunsada,
İlk başlarda,
Yari onunla varmış kısa süreli huzura mutluluğa.

Ve sonra,

Hatıralar kalmış,üzerine cehiz yığılmış sandıkta,
Kızı üniversite de,avukat olacak hayırlısıyla,
Zorluklarla büyüttü adam etti çocukarını,
Şimdi ise toplamak kaldı emeğinin meyvalarını.