yoksun…
ardından yazıyorum sana
el-ham ve rüzgar/tufan..

yüreğin Mekke kadar
dayanırken ruhuma.

sen üşürsün
üşür sesin
gözlerini kapatırsın
boşluk/boşluk

ve ben üşürüm..

daha fazla eksilmeyecek
hiç bir şey
senin kadar inan...

ellerimde kalacak boşluğun
ve boşluğun/ceplerimde

kapıları açık bırakıyorum

ayaz.

dudağımda...

öldürürken beni
ve soyarken kabuklarımı
güneşe karşı

yalancıyım belki sana yabancı

senin kadar inan

bebeklerine g-özlerimin
kaçıp duran ışık kadar...

daha azı
zifiri karanlık sayılacak/yokluğun...


yokluğun ki
sümüklü ve kirli çocukluğu bir bulutun...

sis kadar belirsiz ve kader kadar yol

sır
ser

son/baharları sürüp toprağıma
taşınıyorum seninle
su damlası ve zerre kadar hava

yüreğindeki yazgıdan
ben seni tersine okudum
bunu neden anlayamadın


sırtındaki morları/korkularını ve kokularını

al
git

boşluğumsun..

bu bırakıp herşeyi gitmekle alakalı
bu matematik ve anatomideki bilinmeyen

elimde değil/

-sin






(...)