Ben yorgunum
Korkulu, telaşlı
Hatta bazı şeylere yılgın
Bazen öfkeliyim.
Bazen gözüyaşlı
Ama hep sevdalı, ızdıraplı...
Karanlık her yanım,
Dönüpte geceye bakamam.
Yıldız mı? Ne arar bende zerre ışık
Ben kara bir bahtın yolcusu
Vuslatım yalnızlık
Ben yine Sevda’lar durağı
Ben yine sokak lambası aşk tepesinde
Ben yine huzura şahit ama huzursuz
Ben karlı dağların eteklerinde çiçekler gören bir buz parçası
Ben özlem
Ben keder
Ben dert yuvası
Kendi kahır zulası
Ayinesi ızdırap, gölgesi işkenceyim...
Ben kaybedenler deryası
Ben kayıp bir duyguyum.
Ben sessiz ve dipsiz bir kuyu
Ben bir uçurumum bir yanım hasretten kanar
Diğer yanım ölümden kaçar pervasız
Ben bütün çiçeklere düşman kesilmiş bir soğuk
Ben Güneşe inat herşeyi karartan bir bulut
Ben sana teslimiyetin arsızı
Ben her Sevdada bir çıban
Ben artık susmaya gücü kalmayan
Konuştukça bağrı kanayanım.
Zirvelerinde ölüm deryası eteklerinde hayat muştusu bir çağlayan
Ben herşeyden kaçan
Herşeye sen diye bakan
Ben kayıkta açılmış bir delik gibiyim,
Aşıkları nefessiz bırakan.
Ben her derde bin daha dert katan
Ben her çilede zehir yudumlayan
Ben konuşurken dünyayı küstürenim
Ben yangınım
Yangında yananın ta kendisiyim
Ölümüm ben, Azrail’in ellerindeki son nefesim
Ben artık sönmüş bir volkan
Dinmiş bir acıyım
Ben kaybolmuş bir küheylanım
Naralarım göğü çatlatır
Suskunluğum kainatı ağlatır
Ben artık istemiyorum kahır
Ben yanmaktan yoruldum
Benim halim niceleri ağlatır
O yüzden sen olma aynım
Kal gözbebeklerindeki hayat muştusuyla
Çünkü sende Nur buldu gözlerim
Hayatım şenlendi
Kayboldu bütün kederim
Ama artık dinsin senin de sitemin
Dedim ya Nurî aynım ben bir deliyim
Ve yaralarım çok derin!
Bulanma bana yanmasın ellerin, yüreğin...