bir deniz emekçisiydi babam bahriyeli
nuh tufanından kopup gelen
gılgamışın öyküsünü çocukluğuma sunan
troya önlerinde akhileus gibi duran
mavi kuşak bir yolculuktu babam bahriyeli

poseidonun şenliğine katılmış gibiyiz
batık adaları korsan gemilerle arıyoruz
bir balıkçı teknesi olsam akdenizde diyor babam
limanlarda bekleyen bir gemi
rıhtımdan uğurlanan son sevgili
lahitlere adanan dilek
sunaklarda sürgün mitos
beyaz bir mendil salla denize gidenlerin ardından

gökyüzü zifiri karanlık
kıyılarda martı ölüleri
korku ve öfke her yerde
oysa düşlemiştik birlikte
özgür ve adil bir hayatı
başlangıcın efsanesi nuh nebiden bu yana

yine denize bakıyorum
korkularıma sığınaktır gemiler
umutlarıma rüzgar suların fırtınalı çağıltısı
sen cezir vakitlerinde yine aynı türküyü söyle
sarkaç sarkaç sarkaç
yalıyarlarda sarsada bizi
denize dön yüzünü
gemilerde kürek mahkumu olmaya hazır bu yürek
herkes kendi gemisindeki ayaklanmaya yabancı
kara korsan şeflerine anlatamayız tan vaktinin aydınlanmacı bakışını

tapınaklar kurduk
nekropoller
caz orkestraları
zenci sesimde caz gittikçe büyümekte
boğaziçi şarkılarıyla okşuyorum yiten cümlelerimi
despot sen jean şövalyeleri gibi çıkıyorum hayatın karşısına
akdeniz imgelemlerinde levant sularda yüzüyorum
bir nehir yolculuğuymuş hayat
bütün kruvazörlerini batırdım ikonografik yükün

bir deniz emekçisiydi babam bahriyeli
ithakada kırık bir çömleğin diskine yazmıştı özgürlüğün ilk şiirini
o günden bu yana cüretkar seyahatler deneriz
yelkenli gemilerle açılırız bakir koylara
uzun ve görkemli yolculuklarda kürek mahkumu olduğumuzu bilmeden


mavi kuşak bir yolculuktu babam bahriyeli
güneşin yükseldiği yerde
akdeniz kayıkları gibi
bembeyaz maviliklerde duran

babacığım
yalnızlığın kamarasında hangi geminin yolcusuyum

Ömriye KARATAŞ
24.09.2017