Ey Zalim Dünya
Evladın, zulmünü, kardeşin kahpeliğini, kadının İhanetini gördüm,
Bütün olumsuzluklarla kendimi hücreme hapsettim bir duvar ördüm,
Dost mazide kaldı, menfaat dostun yerini aldı, bilin ki ben ruhen öldüm,
Beni tekrar hayata döndürecek olan, kaf dağında’ki, zümrüdü-ankadır...
Yaşananların sorumlusu, doymak bilmeyen nefsim, zalim dünyadır...

Her canlı bir oyuncu, oynar ve gider, dünyada onun görevi biter,
Bir canlı vardır ki, onda irade vardır, onun zulmü ise beter mi beter,
Eşrefi mahlukattır, o severse, aşkı sevdası mutlu olmaya da yeter,
İnsan İnsanlığını kaybetti, sevda ve aşk kaf dağında Zümrütü-ankadır...
Aslında tüm yaşananlar bir rüyadır, buna yataklık eden zalim dünyadır...

Ne olurdu sanki Cennetten kovulma’saydık, lanet şeytana uymasaydık,
Allah’ın emrinden çıkmasaydık, boğazımıza kadar günaha batma’saydık,
Zulümden geri dursaydık, insana cehennemi dünyada yaşatma’saydık,
Aslında mutluluk kaynağımız, tek dayanağımız Zümrütü-ankadır...
Varmak istediğimiz menzil ise, aşkın mutluluğun sevdanın kaynağıdır...