Gönül dediğin şiir gibi duru olmalı
Arayan bir yol şehir aşk ararsa bulmalı
Ey şiir aşkla canla sefa geldin hoş geldin
Ayrılık yollarına vuslatla hep yıkmalı
Gönül dediğin şiir olmalı yâr sarmalı

Aşkımızı sır gibi saklayan dost olmalı
Mevsimleri yaz bahar senin gibi kokmalı
Evler gönül şiire kapısını açmalı
Ayrılık yollarına vuslatla hep yıkmalı
Gönül dediğin şiir olmalı yâr sarmalı

Bak yollara ayrılık kokuyor kan akıyor
Bak bakalım mazluma yardıma kim koşuyor
İnsanlık zar ağlarken kim teselli veriyor
Ağlayan gözlere kim değer kıymet veriyor
Gönül dediğin şiir kokmalı yâr sarmalı

Şiirler şiir gibi değil sanki okunmaz
Gönüller gönül değil galiba şiir varmaz
İnsan şiirler gibi neden sevdalar kokmaz
Ayrılık yollarına vuslatla hep yıkmalı
Gönül dediğin şiir olmalı yâr sarmalı

Gönül şiirler gibi açan bostan olmalı
Şiir gönül’e değil dost bağına yazmalı
Bostanlar bağlar gibi şiir gönlü açmalı
Ayrılık yollarına vuslatla hep yıkmalı
Gönül dediğin şiir kokmalı yâr sarmalı

Yedi derya gönülle şiirle gül kokmalı
Gönül şiir okurken gönül şiir olmalı
Şiir gönlü yazarken şiir gönül olmalı
Ayrılık yollarına vuslatla hep yıkmalı
Gönül dediğin şiir olmalı yâr sarmalı

Gönüllerin içine şiirle varıyorum
Şiir gibi gönüller pınar olup akmalı
Susayan tatlı sudan içip aşka doymalı
Ayrılık yollarına vuslatla hep yıkmalı
Gönül dediğin şiir kokmalı yâr sarmalı

Âşık Gülveren’im ben şiirler yazmıyorum
Gönüllerin içine şiirle varıyorum
Gönüle bir dost bağı dost kapısı arıyorum
Şiirlerde kendimi gönlümü sarıyorum
Gönül dediğin şiir olmalı yâr sarmalı
Âşık Gülveren